İnsan dediğin meçhul

O zaman ki, mevhumunu yitirmişken an'ın,
kainatı var edenden ömrün hesabını soramazsın.
Sen ki, bir fani iken eremediysen sırrına alemin,
haktan medet umamazsın.
O hak ki, yorgundur,
bilmem kaç milyar yıldır hükmünü sürer alemin,
yorgun  bir bedeviye yolunu soramazsın.
An olur ki, sığınırsın umuduna,
tükense de ışıktır emelin,
döktüğün terden hesap soramazsın.
O haktır ki, sarılır sana,
sen sarılmazsan
hakkın niyetinden sebep soramazsın.
Gel gör ki, kördür faninin gözü
dili laldır an'ın ötesine dem vurmaya...
Bedeni biçilmiş bir kaftanın amelesidir.
O amele ki, bilmezse yükünün ağırlığını,
ezilmiş  bir topraktır,
geldim dediği yerden medet uman.
O amele ki, şuursuz bir zevattır,
an'ın tadını bilmeyen.
O tat ki, an'ı var edendir,
yarına boyun eğmeyen.
O yarın ki, meçhuldür,
hak bilir diye boyun eğilen.
O Haktır ki, ömrü veren,
Lakin yarınından bir haber eyleyen!...